Enthousiasme
Verbinding
Enthousiasme is een fijne geestelijke staat, nietwaar? Met hart en ziel kunnen we ergens met geestdrift voor gaan. Dan voelen we ons in ons element en lopen we op super. Belangrijk is dan ook het thou in het woord enthousiasme, want dat komt van het Griekse Theos dat God betekent. Enthousiasme betekent van oorsprong ‘door God geïnspireerd zijn’ (ἔνθεος / entheos, betekent ‘van God vervuld’). Als we dan weten dat deze ‘God’ in feite het hoogste in onszelf is, dan betekent die gelukzalige staat dat we in verbinding zijn met het hoogste in onszélf. Enthousiasme, altijd voortkomend uit essentiële wensen, maakt dat we toegewijd zijn en het beste in onszelf geven: we hebben dan volledige aandacht, interesse en gevoel voor ‘dat wat is’. We zijn door enthousiasme toegewijd aan onszelf én aan onze handeling van dat moment: er is eenheid tussen onszelf en de handeling. Als kind was dit vanzelfsprekend voor ons, zoals bij het yoga-kindje op de foto, dus waarom nu vaak niet, nu we wat ouder zijn?
Ook als het onze eigen innerlijke ontwikkeling betreft, is enthousiasme de verbinding tussen onszelf en ons doel: innerlijk vrij worden. Geen enthousiasme? Geen inspiratie en verbinding met onszelf en wordt ontwikkeling lastig te realiseren. Ons eigen Zelf is de enige instantie waaraan we verantwoording afleggen. Niemand anders zal van ons vragen dat we ons ontwikkelen en niemand anders wacht op onze ‘vorderingen’. We kunnen alleen zélf kiezen onze eigen leermeester te worden en te volgen in alles wat we doen en laten. We geven – als het goed is – dan ook graag gevolg aan die innerlijke leermeester, met enthousiasme! We volgen dan gewoonweg dat wat het beste in onszelf, onze eigen innerlijke wijsheid, ons laat zien. Dat is discipline, want discipline komt van het Latijnse disciplina, dat zowel educatie, beheersing, en volgen betekent.
Discipline, vanzelf voortkomend uit enthousiasme, is onze innerlijke drive om met volledige inzet te volgen wat nodig is, om te leren en te leren beheersen, en wat nodig is bepalen we dus zelf met ons wakkere onderscheidingsvermogen. Dit geldt voor onze innerlijke ontwikkeling, maar ook voor onze ontwikkeling op het gebied van expressie, bloei en vakmanschap. Discipline is in zekere zin synoniem aan enthousiasme: we ‘volgen’ vanuit eenheid tussen onszelf en ‘wat is’. Dualiteit verdwijnt en we hebben een ‘a-dvaita’-ervaring, een niet-twee-ervaring, de ervaring waarin tweeheid (ik + iets anders) in onze beleving oplost vanuit een zuiver essentiële identificatie.
We doen dan wat ‘nodig’ is, d.w.z. dat wat het universum van ons vraagt vanuit een onvoorwaardelijk liefhebben voor ‘wat is’. We komen tot volle bloei in wat we ook doen. We handelen niet langer door ’te doen’ maar door ‘niet te doen’, door te volgen. We zijn volledig in de wereld en niet langer van de wereld.
Doen wat nodig is
Alles wat op je weg komt dat je groeiproces bevordert, ga je enthousiast aan. Je gaat nergens meer omheen. Elke tegenzin is verdwenen. Je volgt de aanwijzingen die je onderscheidingsvermogen (Buddhi) je toont en gaat de inspanning aan die nodig is. Discipline is dus zoals gezegd een enthousiast volgen van wat jouw eigen onderscheidingsvermogen je vertelt op dat moment. Of dat nou ‘hogere’ zaken zijn zoals spirituele ontwikkeling en het maken van een meesterwerk, of vaardigheden zoals musiceren of voetballen, of gewone huiselijke dingen als afwassen en boodschappen doen, dat maakt geen verschil. Je doet het gewoonweg met volle aandacht en dit voedt als vanzelf weer je enthousiasme. Zo zijn we volledig aanwezig in doen of niet-doen. In zelfherinnering. Zo worden we onze eigen leermeester (ook als we goede leraren hebben) en bepalen we volledig zélf onze eigen voortgang. Geen zin hebben is steeds minder aan de orde. Studeren en gewone dingen doen worden op deze manier vervullend en kunnen aanvoelen als een feestje.
